خوش به حال کسایی که قرار بی قرار هم شن

مهلت بده میروم فقط پایت رو بردار تا غرورم را جمع کنم

زندگی باید کرد گاه با گلی سرخ گاه با یک دل بی قرار گاه باید رویید در پس یک باران گاه باید خندید با غمی بی پایان

عاشقش بودم کولش کردم که خسته نشه پیاده که شدگفت : عجب خری بود

به بعضی ها چیزی نباید گفت : چون آدم فقط خودشو خسته می کنه

وقتی قرار شد من بی قرار تو باشم و تو تنها قرار زندگیم باشی از هرچی قرار غیر تو باشد خواهم گذشت

دیگر چرا به فصل نگاهت بهار نیست؟ چشمت برای دیدن من بیقرار نیست؟ افتادم چو اشک از چشمانت ای دریغ! دیگر مرا به چشم تو هم اعتبارنیست

عشوه نکرده می کشی عاشق جان نثار را عشوه کنی چه می شود این دل بی قرار را

وقتی قرار شد من بی قرار تو باشم و تو تنها قرار زندگیم باشی از هرچی قرار غیر تو باشد خواهم گذشت

همیشه توی بهترین لحظه رسیدی به داد این دل بی قرار بدون تو نمی تونم راهو ببینم ، خدا منو تنها نذار

دیگر از تنهایی خسته شده ام به کلاغ ها زیر میزی میدهم تا قصه ام را تمام کنند

خسته ام از تکرار شنیدن ” مواظب خودت باش “ تو اگر نگران حال من بودی! که نمیرفتی

آنقدر لحظه به لحظه ی بودن با تو رو دوره کرده ام که همه از دستم خسته شده اند …